მიტროპოლიტ მაკარი მალეტიჩის ხელდასხმის ჯაჭვი

რუსული იდეოლოგიური მანქანა აქტიურად მუშაობს მაკარი მალეტიჩის ხელდასხმის ”არაძალმოსილების” შესახებ, რადგან შეუძლებელია იგივე თქვან მიტროპოლიტ ფილარეტის შესახებ, იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ ეს უკანასკნელი არის მიტროპოლიტ ონუფრის, პატრიარქ კირილეს და კიდევ ბევრის ხელდამსხმელი. შესაბამისად, ეს მანქანა აქტიურად ავრცელებს, რომ მაკარი მალეტიჩის ხელდასხმა, რუს ეპისკოპოსთნ ერთად აღასრულა ვინმე ჩეკალინმა, რომელიც არის კრიმინალი და საერთოდ არაა ეპისკოპოსი. თავიდან, როდესაც ეს ამბავი შევიტყვე, ვფიქრობდი, რომ არ არსებობდა კონკრეტული მასალები, მიტროპოლიტ მაკარი მალეტიჩის ხელდასხმის შესახებ, ან ვინმე ჩეკალინის მიერ აღსრულებული ”მღვდელმოქმედებების გამოსწორების” შესახებ. ახლა კი, უკვე, ”მოპასუხე მხარეა” ვალდებული წარმოადგინოს ყოველივე ქვემოთჩამოთვლილის საპირისპირო მასალები.

დავიწყოთ მიტროპოლიტ მაკარის ხელდამსხმელთა ჯაჭვის შესახებ:

Advertisements

პასუხი მამა ლონგინოზ სუარიშვილს, მსოფლიო საპატრიარქოს სინოდის გადაწყვეტილების შესახებ

            წინამდებარე პუბლიკაციაში გვსურს გამოვეხმაუროთ მამა ლონგინოზ სუარიშვილის მოსაზრებებს მსოფლიო საპატრიარქოს უკანასკნელი სინოდის შესახებ,[1] რომელსაც (მოსაზრებებს) ინტერნეტით გავეცანით და ინტერნეტითვე ვუპასუხებთ.  საკუთარი მიმოხილვის ბოლოს დეკანოზი სვამს რიტორიკულ შეკითხვას: ,,შემთხვევით, ხომ არ დაარღვია კონსტანტინეპოლმა ზემოთ აღნიშნული პრინციპი?”  დასაწყისშვე ვიტყვით, რომ მსოფლიო საპატრიარქოს ამ შემთხვევაში არანაირი პრინციპი არ დაურღვევია. შევეცდებით აგიხსნათ თუ რატომ.

მამა ლონგინოზი წერს: ,,კონსტანტინეპოლი, სხვა ადგილობრივი ეკლესიებისა თუ ცალკეული მაღალი იერარქებისათვის, წარმოადგენს საბოლოო და უმაღლეს სააპელაციო სასამართლო ინსტანციას, ეს ნამდვილად ასეა. მსგავსი უფლება, ჯერ კიდევ 341 წლის სარდიკიის ადგილობრივმა კრებამ მიანიჭა რომის ეკლესიის მეთაურს თავისი მე-3 კანონით.’’  უპირველესად მოგახსენებთ, რომ დასახელებული სარდიკიის კრება არა 341, არამედ 343 წელს გაიმართა. ვგონებთ, მამა ლონგინოზს მხედველობიდან გამორჩა ის ფაქტი, რომ კონსტანტინოპოლის წმინდა სინოდმა საკუთარი დადგენილება სარდიკიის კრებაზე დაყრდნობით არ გამოიტანა. შესაბამისად, მისი მთელი მოსაზრებანი ამ არასწორი მიმართულებითაა განვითარებული. მოდით, დეტალურად განვიხილოთ ისინი. კანონისტები მარტივად თანხმდებიან, რომ სარდიკიის კრების (343 წ.) კანონების ხასიათი არის დროებითი და არა მარადიული.[2] კანონისტების აზრის გაცნობა აღარც დაგვჭირდება, როდესაც თავად კრების იმ კანონს წავიკითხავთ, რომელსაც მამა ლონგინოზი ციტირებს: ,,თუ ივარაუდება, რომ რომელიმე ეპისკოპოსი რაიმე საქმის გამო უნდა დაისაჯოს და თვითონ კი ეგონოს, რომ მტყუანი არ არის, არამედ ნამდვილად მართალია, უნდა განახლდეს სასამართლო საქმე, თუ თქვენს სიყვარულს უნდა, პატივი ვცეთ პეტრე მოციქულის ხსენებას და მისწეროს მან იულიუს რომის ეპისკოპოსს. თუ ეს უკანასკნელი დაინახავს, რომ საჭიროა საქმის ხელახლა განხილვა, მეზობელი სამთავროს ეპისკოპოსებისგან გამოუყოფს საქმის განმხილველთ.’’ (სარდიკ 3.). თავადაც ხედავთ, რომ საუბარია რომის კონკრეტული ეპისკოპოსის, იულიუსის შესახებ, რომ მისი (იულიუსის) მმართველობის პერიოდში, მსგავსი პრობლემის გადაწყვეტა ამ ფორმით უნდა მოხდეს. ეს უფლება ინსტიტუციონალურად კი არ ებოძა რომის საყდარს, არამედ კონკრეტული ვითარებიდან გამომდინარე მიენიჭა მის მმართველ ეპისკოპოსს, რაც კანონების დროებით ხასიათზე მიანიშნებს. რომის პაპი იულიუს I პეტრეს საყდარზე, როგორც გვახსოვს, 337-352 წლებში იმყოფებოდა, სარდიკიის კრება კი 343 წელს გაიმართა. შესაბამისად, რომელიმე საპატრიარქოს რომ 344-352 წლებში მოეხნა მიტროპოლიტ ფილარეტისთვის ანათემა, მამა ლონგინოზს აუცილებლად დავეთანხმებოდით, მაგრამ რადგან ამ პერიოდიდან 1 600  წელზე მეტია გასული, უბრალოდ არ შეგვიძლია სასულიერო აკადემიის დეკანის მსჯელობას მივყვეთ.

ათონის წმინდა მთის სხვა ათონი

შესავალი

          მე იმ ბედნიერ სტუდენტთა რიცხვს მივეკუთვნები, რომელსაც სემინარიაში სწავლის დროსვე უცხოეთის რამდენიმე ქვეყნის სასწავლებელში შეეძლო სწავლის გაგრძელება, მათგან საბერძნეთი ავირჩიე, რაც მრავალმა ფაქტორმა განაპირობა, ერთ-ერთი კი ის იყო, რომ მინდოდა მეც იმ ქვეყანაში და იმ კულტურასთან სიახლოვეში ვყოფილიყავი, რომლიდანაც ქართველმა მთაწმინდელმა ბერებმა უდიდესი საგანძური გვითარგმნეს ქართულად, რაც აგერ უკვე მერამდენე საუკუნეა შეუფასებელ დახმარებას გვიწევს. ათონისადმი ჩემს განცდებზე დიდხანს შემიძლია ვისაუბრო, ასევე იმ განუზომელ სულიერ სარგებელზე, რომელსაც იქ მლოცველი ბერებისგან იღებს მთელი ქვეყანა, მაგრამ ვფიქრობ ეს ყოველივე ჩემ გარეშეც იცით. ამ თემაში მინდა ათონი ცოტა სხვა კუთხითაც დაგანახოთ, რომელი კუთხეც ბევრმა იცის, მაგრამ ხმამაღლა დაწერაა ერიდება, ალბათ იმიტომ, რომ პიროვნულ რეიტინგზე (და არა მხოლოდ) ცუდად იმოქმედებს. მე მაინც დაწერ. საქმე იმაშია, რომ ათონის მთიდან სულიერი სარგებელის გარდა, სხვა რამეც შეიძლება მოედინებოდეს, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ამ ყოველივეთი რუსული მხარეს ძალიან სერიოზულად ინტერესდება. თემაში შევეცდები კონკრეტული მონახაზები გავაკეთო, რომელსაც მომავალში თავად, ან ვინმე სხვა უფრო განავრცობს და უფრო მეტ რამეს მოვფენთ ნათელს.

ათონის კანონიკური სტატუსი და მითები          

            მტკიცედ მწამს, რომ ნებისმიერი რამის შესახებ არსებული ინფორმაციის სიმწირე ტრაგიკულ შედეგებს ქმნის. იგივეს ვიტყოდი ათონის შესახებაც, რომელსაც რატომღაც ძალიან ბევრმა განსაკუთრებული ‘’სულიერი სტატუსი’’ მიანიჭა. დავიწყოთ იმით, რომ ათონის მთა არაა ეკლესია, ესაა მთა, სადაც არსებობს არაერთი მონასტერი და რომელშიც ცხოვრობს უამრავი ბერი. იგი მეთერთმეტე საუკუნეში დაარსდა კონსტანტიოპოლის მსოფლიო პატრიარქისა და ბიზანტიის იმპერიის საერთო გადაწყვეტილებით და მაშინაც და დღესაც კონსტანტინოპოლის მსოფლიო პატრიარქის კანონიკური იურისდიქციაა. ზემოთქმულიდან გამომდინარე, არცერთი მსოფლიო კრება მასზე არ საუბრობს და არ განუსაზღვრავს რაიმე გასაკუთრებულ კანონიკურ სტატუსს. ახლო წარსულში საქართველოშივე გვქონდა ‘’თეოლოგიური დავა’’, რის ‘’გადასაწყვეტადაც’’ ათონის მთას მივმართეთ. არადა ათონის მთისთვის არავის უბოძებია სხვა საეკლესიო საქმეების ‘’დავის გადაწყვეტა’’, ასეთი პრობლემების გადაჭრის გზებზე საუბრობს მეოთხე მსოფლიო კრების მეცხრე და მეჩვიდმეტე კანონები (და არა მხოლოდ), ხოლო თუ გადაამოწმებთ თავად ნახავთ, რომ მათში ათონი არ მოიხსენება. მეორე პრობლემა წმინდად ქართული მითია, რომ ოდესღაც ათონის მთა ქართველებს გვეკუთვნოდა (მტკნარი სიცრუე, ათონის მთა ჩვენი არასდროს ყოფილა) და რომ ივერონის მონასტერში დავანებული ღვთისმშობლის ხატი მეორედმოსვლის წინ (ათონი რომ ჩაიძირება), წამოვა საქართველოში და მას იქაური ბერებიც წამოყვებიან (ზოგმა კონკრეტული ‘’ხეობაც’’ კი გაუმზადა საქართველოში ამ ბერებს). ეკლესიაში პირველად 1997 წელს მივედი და იმის მერე ეს ნარატივი მესმის, მაგრამ საიდან წამოვიდა და რაზე დაყრდნობით ამბობენ ამ მითებს წარმოუდგენელია. ბევრი რომ არ ვისაუბროთ, ათონის მთა არაა ეკლესია, იგია მთა ბევრი მონასტრით, რომელიც უნდა ემორჩილებოდეს კონსტანტინოპოლის მსოფლიო პატრიარქს.

უკრაინაში მსოფლიო საპატრიარქოს ეგზარხების (ლეგატები) მივლენის მიზანი და დანიშნულება

1- ქართველებმა კარგად ვიცით, რას ნიშნავს ეგზარქოსის ”ჩამოსვლა.” როდესაც საქართველოში რუსი ეგზარქოსი ჩამოვიდა, ეს ნიშნავდა, რომ საქართველოს ეკლესია კარგავდა საკუთარი კანონიკური იურისდიქციის მართვის საშუალებას. ხოლო უკრაინაში, რომელსაც რუსეთი საკუთარ ”კანონიკურ იურისდიქციად” თვლის, მსოფლიო საპატრიარქოს ლეგატების ჩასვლა ავტომატურად ნიშნავს, რომ უკრაინის ეკლესიაზე რუსული ეკლესია კანონიერ გავლენას ვეღარ მოახდენს, ხოლო სიტუაცა განვითარდება ისე, როგორც ამას უკრაინელი ხალხი გადაწყვეტს და რაშიც მათ მსოფლიო საპატრიარქო დაეხმარება.
2-თვეების წინ ვწერდით, რომ უკრაინაში ავტოკეფალიას არა რომელიმე კონკრეტული საეკლესიო ფრთა (ონუფრის, ფილარეტის და.ა.შ.) მიიღებდა, არამედ მიიღებდა ამას ახალი ერთეული, რომელშიც სურვილისამებრ ყველა გაწევრიანდებოდა. სწორედ ამის გასაკეთებლად ჩავიდნენ უკრაინაში მსოფლიო საპატრიარქოს მიერ წარგზავნილი უკრაინელი ლეგატები.

უკრაინის ავტკეფალიისკენ განვლილი გზა და დარჩენილი ნაბიჯები

1-ეროვნული სახელმწიფოს საზღვრებში ავტოკეფალიის მინიჭება მხოლოდ მსოფლიო საპატრიარქოს შეუძლია, მაგრამ ამისთვის საჭიროა ამ სახელმწიფოს მოსახლეობისა და ხელისუფლების მზაობა. უკრაინის შემთხვევაში ეს პროცესები პრეზიდენტ იუშენკოს დროს დაიწყო, ლოგიკურიც იყო, რომ რუსეთისგან პოლიტიკურად განთავისუფლებულმა უკრაინელმა ხალხმა და ხელისუფლებამ, ეკლესიის დამოუკიდებლობაც მოითხოვა. ეს პროცესი საკმაოდ რთული და გრძელვადიანია (მაგ. საქართველოს შემთხვევაში მას 73 წელი დაჭირდა), უკრაინაში განვითარებული ცნობილი მოვლენების შემდეგ იანუკოვიჩის მთავრობამ ეს პროცესები რა თქმა უნდა მაქსიმალურად შეანელა და უკან წასწია. პროცესი განახლდა პოროშენკოს პრეზიდენტობისას და მნიშვნელოვან წინსვლასაც მიაღწია.

2- უკრაინის რადაში მოსახლეობის მხრიდან პეტიცია შევიდა, ათი ათასობით უკრაინელი ქვეყნის ხელმძღვანელობას ავტოკეფალიის მიღების პროცესში დახმარებას სთხოვდა, რადამ იმსჯელა საკითხზე, დადებითად გადაწყვიტა იგი და ეს გადაწყვეტილება თავად პოროშენკომ აცნობა ფანარში მსოფლიო საპატრიარქოს, რაც საკმარისი აღმოჩნდა ამ უპირატესი საყდრისთვის, რომ საკუთარი მოქმედებები დაეწყო.

კეფალონიის სასწაული და ”გამოგველებულობა”

            გავოცდი, როდესაც ვნახე, რომ საქართველოდან სპეციალური ტურისტული ტურები მოქმედებს, რომლის შეძენის შემთხვევაშიც 15 აგვისტოს (ღვთისმშობლის მიძინების დღესასწაულს) საბერძნეთის კუნძულ კეფალონიაზე შეხვდებით, სადაც საშუალება გექნებათ ნახოთ, როგორ სცემენ თაყვანს ‘’გველები’’  ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელს. საბერძნეთი და ბერძნული კუნძულები ხშირად უნდა მოინახულოთ, მაგრამ არავის მისცეთ საშუალება თქვენი რელიგიური გრძნობებით იმანიპულიროს, მოგატყუოთ და ფული დაგცინცლოთ. პირდაპირ საქმეზე გადავალ და შევეცდები მოკლედ აგიხსნათ კეფალონიის ‘’სასწაულის’’ სიმცდარე.

1.ისტორია- ლეგენდის თანახმად კუნძულ კეფალონიასთან მეკობრეების ნავი მოვიდა, მონასტერში მცხოვრებმა შეშინებულმა მონაზვნებმა ღმერთს სთხოვეს საკუთარი სიწმინდის დაცვა, შედეგად, მონასტერში შესულ მეკობრეებს მონაზვნების მაგივრად  გველები დახვდათ (ლეგენდის ზოგიერთი ‘’რედაქციის’’ მიხედვით გველები მონაზვნებად გადაიქცნენ და ამის შემდეგ ყოველ ღვთისმშობლობას მოდიან მონასტერში, რომ ღვთისმშობლის ხატს თაყვანი სცენ.

უკრაინის ავტოკეფალიის ცნობა და აფხაზური ,,საფრთხე”

  

    როდესაც საუბარი იწყება უკრაინის ეკლესიის ავტოკეფალიაზე, რუსული ნარატივი დაუყოვნებლივ იწყებს ჩვენს ,,შეშინებას’’, რომ საქართველოს მხრიდან მისი ცნობის შემთხვევაში აფხაზეთს ,,დავკარგავთ.’’ ეს აზრი სრულიად უსაფუძვლო და არარეალურია, დეტალურად განვიხილოთ თუ რატომ.

• ავტოკეფალიის მინიჭებას სჭირდება თავისი და საკმაოდ მკაცრად განსაზღვრული პროცედურები, რომელშიც უმთავრესია დედაეკლესიის საკითხი, სწორედ მისგან უნდა მოდიოდეს ავტოკეფალიის აღიარების ინიციატივა. რუსეთი კი არანაერად, ვერასდროს და ვერანაირად იქნება აფხაზეთის დედაეკლესია, შესაბამისად ვერც მიანიჭებს, ან მინიჭების ინიციატივით გამოვა.
• ავტოკეფალიის მინიჭებისთვის ასევე უმნიშვნელოვანესია ე.წ. ,,ფოტიოსის პრინციპი’’, რომელიც თავის მხრივ მეოთხე მს. კრების მე-17 და ტრულის კრების 38-ე კანონს ეყრდნობა, რომ საეკლესიო მოწმობა საეროს უნდა მიყვებოდეს. ე.ი. შეუძლებელია ავტოკეფალია მიენიჭოს რომელიმე ისეთი ქვეყნის ეკლესიას, რომელი სახელმწიფოს საზღვრებიც არაა აღიარებული. ვინაიდან და რადგანაც აფხაზეთის ტერიტორია საერთაშორისო ორგანიზაციებისა და მსოფლიო თანამეგობრობის ერთსულოვანი გადაწყვეტილებით საქართველოს დე იურე ტერიტორიაა, შეუძლებელია ამ ტერიტორიაზე საქართველოს გარდა სხვა რომელიმე ეკლესიას ,,ავტოკეფალია მიენიჭოს.’’  

პატრიარქ კირილის კრეტის კრებამდელი დაპირება ყოვლადუწმინდეს ბართლომეოსს

,,ყოველი ფუჭი სიტყვისთვის, რომელსაც იტყვიან კაცნი, პასუხს აგებენ ისინი განკითხვის დღეს, რადგან ჩვენივე სიტყვებით განვმართლდებით და ჩვენივე სიტყვებით გავმტყუნდებით”  (მთ.12,36).

თუკი ახლახან გამოცემულ წიგნს- Πατριαρχικός Λόγος περί την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον (ΑΘΗΝΑ 2017) გადახედავთ, რომელიც ყოვლადუწმინდესი ბართლომეოსის მიერ კრეტის კრებაზე წარმოთქმულ სიტყვას ეხება, ძალიან საინტერესო საკითხებს იხილავთ, განსაკუთრებით საინტერესოა ამ წიგნის 22-ე გვერდზე განთავსებული ინფორმაცია, სადაც ყოვლადუწმინდესი ბართლომეოსი უნეტარეს კირილის იმ ინიციატივაზე საუბრობს, რომელიც საკრებო ოქმების 256 გვერდზეა განთავსებული. მეტი თვალსაჩინოებისათვის ამ ადგილის ქართულენოვან თარგმანს გთავაზობთ: ,,პატრიარქი ბართლომეოსი კრების გახსნაზე: “შევახსენებთ წმინდა სხეულს, რაც თქვა მოსკოვის უნეტარესმა შამბეზიში იანვრის შეხვედრაზე კრების რეგლამენტზე საუბრისას: უნეტარესი კირილე: “თუკი, მიუხედავად, თქვენი ყოვლადუწმინდესობისა და სხვა ადგილობრივ ეკლესიათა პირველიერარქების მცდელობებისა, ვერ მოხდება, ან არ იქნება კრეტაზე, 16 ივნისს, ეკლესიის მეთაურთა შეხვედრისას ერთი ეკლესიის მონაწილეობის გარანტია, უფლება გვაქვს მივიღოთ შესაბამისი გადაწყვეტილება, რომელიც, თუნდაც ერთი ან რამდენიმე ეკლესიის არ დასწრების შემთხვევაში კრების ჩატარების შესაძლებლობას მოგვცემს, რადგან სხვაგვარად, ნამდვილად გამოუვალ მდგომარეობაში აღმოვჩნდებით” (კირილეს ციტატის დასასრული). ყოვლადუწმინდესი ბართლომეოსი: „სწორედ ამას ვაკეთებთ დღეს უნეტარესო ძმებო!“

სწავლა და ცხოვრება ათენის უნივერსიტეტის თეოლოგიურ ფაკულტეტზე

ათენის უნივერსიტეტის საღვთისმეტყველო ფაკულტეტზე ორი განყოფილებაა, ჩვენებურად რომ ვთქვათ ,,უბრალოდ თეოლოგიური’’ და სოციალური თოლოგიის, ეს უკანასკნელი უფრო მეტად სასულიერო პირების მოსამზადებელი განყოფილებაა. ე.ი. მე პირველ განყოფილებაზე ვარ. საბაკალავრო პროგრამა საკრედიტოა, იგი 4 სასწავლო წლისგან და 8 სემესტრისგან შედგება, რა პერიოდშიც 56 საგანი უნდა გქონდეს ჩაბარებული. თავად ფაკულტეტზე 100 მდე საღვთისმეტყველო (და არა ფილოლოგიური) საგანია, რომლებიც სავალდებულოდ, ნახევრად სავალდებულოდ და არჩევითად იყოფა (თუ ვინმეს ამ საგნებზე უფრო მეტი აინტერესებს, შეგვიძლია ცალკე ვისაუბროთ). თითოეულ სემესტრში სტუდენტს მაქსიმუმ 9 საგნის აღება შეუძლია, რომელთა სახელმძღვანელოებსაც უსასყიდლოდ მიღებს (თითოეული წიგნის ფასი საშუალოდ 20 ევროა, არსებობს 10 და 120 ევროიანი სახელმძღვანელოებიც), ე.ი. სემესტრში მინიმუმ 180 ევროს, წელიწადში კი 360 ევროს ვზოგავთ. არავის, არსად უთქვამს, რომ ამის გამო ვალდებული ვარ საჯარო მადლიერება გამოვხატო ვინმესადმი… შესაბამისად მადლობელი ვარ.

            ადმინისტრაცია ვახსენე და დავამატებ, რომ აზრზზე არ ვარ ვინაა უნივერსიტეტის რექტორი, არც დეკანის სახელ-გვარი ვიცი, გამიგია, რომ სასწავლებელს სულიერი მოძღვარიც ჰყოლია, რა თქმა უნდა არც ის ვიცი ვინაა და ზოგადად ,,სტაფის’’ ვერცერთ წევრს სახეზე ვერ ვცნობ, მიუხედავად იმისა, რომ სასწავლებელში მსოფლიო საპატრიარქოსა და საბერძნეთის ეკლესიის მაღალი იერარქიის არაერთი წევრი მუშაობს, ლოცვა-კურთხევის აღება არავის მოუთხოვია. პრინციპი მარტივია- სასწავლებელში ხარ სასწავლად, თუ გჭირდება მიადგები რექტორს, ლექტორს, დეკანს, მოძღვარს, დამლაგებელს და.ა.შ. თუ არადა არავინ არსად შეგაწუხებს და შენს პირად ცხოვრებაში ხელ არ აფათურებს.

ვიზალიბერალიზაციის საფრთხე და რუსული პროპაგანდა

ეს რამდენიმე დღეა შეგნებულად ვუზივარ გერმანულ სააგენტოებს და ქართველი ემიგრანტების შესახებ არსებულ ინფორმაციებს ვაჯგუფებ. ჩემგან ემიგრანტების დამცველი არ გამოვა, პირიქით, ყველაზე კარგად თავად ჩვენ ვიცით თანამემამულეები აქეთ რა სისაძაგლეებს ჩადიან და როგორ გვარცხვენენ, მაგრამ ამ შემთხვევაში სხვა რაღაცაშია საქმე. ის რომ ვიზალიბერალიზაციის შემდეგ ქართველი ტურისტების ნაკადი გაიზარდა, შესაბამისად დანაშაულიცა და თავშესაფრის მაძიებლებიც მომრავლდნენ ლოგიკურია, მაგრამ ეს ზრდა იმდენად მიზერულია რომ უხერხულიცაა ვიზალიბერალიზაციის ეჭვქვეშ დაყენება. მაგ: მონტენეგრო 2009 და ალბანეთი 2010 წლიდან უვიზო მიმოსვლით სარგებლობენ, უბრალოდ სტატისტიკას ჩახედეთ და ნახეთ რა ციფრებზეა საუბარი, ახლოსაც ვერ მივა საქართველო. მაგ:  ევროპული სააგენტოს (EASO) სტატისტიკის მიხედვით2016 წლის დეკემბერში, ევროკავშირში თავშესაფრის მაძიებელი საქართველოს მოქალაქეების რაოდენობა 625 იყო, 2017 წლის იმავე პერიოდში 1570 აპლიკანტამდე გაიზარდა. ანუ 945-ით მეტმა ადამიანმა  შექმნა ეს პრობლემა? ქვემოთ დიაგრამაა და გთხოვთ ჩახედოთ რა ციფრებზეა საუბარი სხვა ქვეყნებიდან მისაღებ მიგრანტებზე. ამას დაუმატეთ აწ უკვე ევროკავშირის წევრი რუმინეთისა და ბულგარეთის ემიგრანტების საშინელებები და + ისლამური ქვეყნის მიგრანტების თავზეხელაღებული მოქმედებები. მაშ რაშია საქმე? ამისთვის სათითაოდ უნდა გამოვიკვლიოთ თითოეული ,,პანიკიორი” სააგენტოს დაფინანსების წყარო და პროფილი. მაგ: სულ ახლახანს ასეთი პანიკური მასალები მოგვართვა გერმანულმა DIE WELT-მა, ეს რომელი სააგენტოა იცით? რუსული ფულით რომ ფინანსდება და პუტინის დაკვეთებს ასრულებს. იგივე შემიძლია ვთქვა  სხვებზე, მაგრამ მოსაწყენი იქნება. ამგვარი სააგენტოების ნახვა გაგიჭირდებათ ლიტველი, ლატვიელი, ესტონელი და.ა.შ. მეგობარი ქვეყნების ოფიციალურ წყაროებში, რატომ იცით? ამ ქვეყნებს აქვთ რუსეთთან ომისა და სსრკ-ს გამოცდილება და გვერდში გვიდგანან, თუმცა ევროკავშირში ,,პარადი” საფრანგეთსა და ჩემთვის უსაყვარლეს ქვეყანას-გერმანიას მიყავთ, რომელთა მთავრობებიც პუტინს პანეგირიკებს უძღვნიან. გაიხსენეთ სარკოზის ქმედებები პუტინთან, გაიხსენეთ გერმანიის წინა კანცლერი- გერჰარდ შროდერი ახლა რომ გაზპრომშია გამოჭიმული, გაიხსენეთ მერკელის ქმედებები 2008 წლის ომის წინ ბუქარესტის სამიტზე, სადაც ყველაფერი გააკეთა, რომ მაპი არ მიგვეღო, რითაც მწვანე აუნთო რუსეთს აგვისტოს ომისთვის, გაიხსენეთ პუტინმა როგორ ,,გადაუკეტა” კანცლერს გაზი და როგორ ააჭიკჭიკა, ,,ვიწინასწარმეტყველებ” და მერკელი როდესაც გადადგება, რუსეთი ,,თბილ ნიავს არ მიაკარებს”.  მოკლედ ორი რამე თუ არ გავითვალისწინეთ გაგვჭირდება-