ქრისტემ ჯვარცმის წინ მოწაფეები აზიარა და დაუბარა, ჩემს მოსახსენებლად თქვენც თქვენი მოწაფეები აზიარეთო. შესაბამისად, მოციქულთა მიერ დაარსებული ეკლესიებიც ,,ევქარისტოცენტრულები“ გახდნენ, ანუ კრებულები, რომელთა ამოსავალი წერტილიც ზიარება გახლდათ. იკრიბებოდნენ მორწმუნეები ჩუმ-ჩუმად, ლოცულობდნენ, ეზიარებოდნენ, საუბრობდნენ და სახლებში ბრუნდებოდნენ. იმპერია კი მათ დევნიდა, აწამებდა, კლავდა… გავიდა წლები, იმპერიამ ეკლესიის გამოყენება გადაწყვიტა, აღარ დევნიდა, დაარსდა აღმოსავლეთ რომის იმპერიაც, სადაც ეკლესია და სახელმწიფო შეთანხმებულად მოქმედებდა. მიუხედავად სასახლისა და ეპისკოპოსის კარის კულისებში მიმდინარე ჩახლართული პოლიტიკური, მზაკვრული, ბოროტი პროცესებისა, ეკლესიამ მაინც მოახერხა რომ კვლავ დარჩა ევქარისტოცენტრულად, ანუ კრებულად, რომელსაც კი ჰქონდა ბლომად პრივილეგიები, ფინანსები, გადაცდომები, მაგრამ საკუთრ მრევლს ზიარების ირგვლივ კრებდა, რომელიც ცალსახად განშორებული იყო ყოველგვარ პოლიტიკას მიწიერ საზრუნავს და მაზიარებლებს ლიტურგიის დროს ესქატაში (მეორედმოსვლის შემდგომ პერიოდში) ამყოფებდა. სხვაგვარად რომ ვთქვათ, ეკლესია=ზიარებას და ზიარება=ეკლესიას.
შორს რომ არ წავიდეთ, ძლევამოსილ იმპერატორ თეოდოსის დროს თესალონიკში ,,ანტისამთავრობო’’ და ძალიან მძაფრი გამოსვლები დაიწყო, ეს რომ იმპერატორმა შეიტყო გამოსვლების ,,დაშლა-დარბევის’’ ბრძანება გასცა, შესაბამისად ასაკის, სქესის და მსოფლმხევდველობის განურჩევლად ძალიან ბევრი მონაწილე დასახიჩრდა, იყო მსხვერპლიც. ამის შემდეგ, იმპერატორი მილანში ჩავიდა და ღვთისმსახურებაზე დასწრება გადაწყვიტა. ამ დროს კი მას კარიბჭეში ამბროსი მილანელი დახვდა და ტაძარში შესვლის უფლება არ მისცა, თან დაუმატა: ,,როგორც ჩანს არ უწყი, იმპერატორო მომხდარი მკვლელობის სიდიდე, არც რისხვის დაცხრომის შემდეგ შეუცვნია შენს გონებას ჩადენილი დანაშაული. ალბათ მეუფების ძალა არ უშვებს ცოდვის შეცნობას, არამედ ძალაუფლება აბნელებს გონებას. მაგრამ გვიხმს ბუნების ცოდნა, რომ იგი მოკვდავია და წარმავალი, ასევე წინაპარი მტვრისა, რომლისგანაც ვართ წარმოქმნილი და რომლისკენაც მივედინებით. და განა მეწამულის ყვავილოვნება არ გვატყუებს, რომ დაფარული სხეულის უძლურების უმეცარი ვართ. თანაარსთ განაგებ, იმპერატორო, და, რა თქმა უნდა, თანამონებს. რამეთუ ერთი არის ყოველთა მეუფე და ხელმწიფე, ყოველთა შემოქმედი. აწ როგორი თვალებით უმზერ ჩვენი საერთო მეუფის ტაძარს? როგორი ფეხებით მიაბიჯებ ამ წმინდა იატაკზე? როგორ გაიწვდი ხელებს, რომლისგანაც ჯერ კიდევ მოწვეთავს უსამართლო მკვლელობის სისხლი? ასეთი ხელებით როგორ მიიღებ მეუფის ყოვლადწმინდა სხეულს? როგორ პირთან მიიტან ძვირფას სისხლს, რომელმაც მრისხანე სიტყვის გამო უკანონოდ დაღვარე სისხლი? წადი, და ნუ ეცდები, რომ პირველი ურჯულოება სხვებით დაამძიმო. მიიღე საკრველი, რომელი განაჩენის გამოტანას ზემოდან ეთანხმება ღმერთი, ყოვლიერების მეუფე. იგი იქნება მკურნალი და ჯანმრთელობის მომნიჭებელი”.[1]
წინამდებარე პუბლიკაციაში გვსურს გამოვეხმაუროთ მამა ლონგინოზ სუარიშვილის მოსაზრებებს მსოფლიო საპატრიარქოს უკანასკნელი სინოდის შესახებ,
